Poronienie, czyli przedwczesne zakończenie ciąży określa się jako stratę takiej ciąży,
która trwała krócej aniżeli 22 tygodnie oraz wtedy, gdy płód waży nie więcej niż 500 gram. Do najczęstszych przyczyn poronień wliczane są wady rozwojowe płodu. Wiele poronień na początku ciąży to tak zwane poronienia samoistne, o jakich kobiety bardzo często nawet
nie wiedzą.
Główne przyczyny poronienia
Wśród przyczyn straty ciąży wymienia się czynniki:
- genetyczne,
- anatomiczne,
- związane z układem odpornościowym,
- hormonalne,
- infekcyjne.
Można też wyróżnić wiele poronień, jakich przyczyna nie jest jasna. W medycynie nazywa się je poronieniami idiomatycznymi. Wśród przyczyn genetycznych poronień wskazuje się zwłaszcza na nieprawidłową liczbę chromosomów. Czynniki anatomiczne obejmują
przede wszystkim wrodzone wady macicy powiązane z zaburzeniami miesiączkowania,
co utrudnia później zagnieżdżanie się zarodka. Żeby ciąża mogła się prawidłowo rozwijać, niezbędny jest właściwy wzrost ciałka żółtego. Kiedy więc występują problemy hormonalne, często właśnie ciałko żółte nie rozwija się w ciąży prawidłowo. Wśród czynników infekcyjnych wyróżnia się zachorowanie na: toksoplazmozę, różyczkę czy wirusa opryszczki.
Objawy poronienia
Dwa główne objawy kliniczne poronienia to krwawienie oraz silny ból w podbrzuszu.
W przypadku plamienia pojawiającego się na wczesnym etapie ciąży przeprowadzony powinien być wywiad lekarski, badania ultrasonografem oraz badania stężenia gonadotropiny kosmówkowej hCG. To pozwala określić, z jakiego powodu pojawiło się krwawienie. Kobiety podczas poronienia najczęściej odczuwają ból w okolicy podbrzusza albo w okolicy lędźwiowo – krzyżowej. Wśród medycznych konsekwencji poronienia wymienia się:
- krwotoki położnicze,
- wstrząs hipowolemiczny,
- interwencje wewnątrzmaciczne,
- immunizację czynnikiem Rh,
- niewydolność cieśniowo – szyjkową,
- następstwa natury psychologicznej.
Jak postępować z pacjentką po poronieniu?
Nie ma tak naprawdę znaczenia, w którym tygodniu ciąży kobieta straciła swoje dziecko. Najważniejsze jest to, aby personel medyczny otoczył ją stosowną opieką medyczną oraz wsparciem psychologicznym. Poza postępowaniem stricte medycznym należy też poinformować pacjentkę, jakie prawa jej przysługują. Aktualnie coraz większą uwagę zwraca się również na to, aby zainteresować się stanem psychicznym kobiety po poronieniu.
U przyszłych mam, które straciły swoje pociechy zwykle bowiem pojawiają się takie uczucia jak: szok, zaprzeczenie, gniew, złość, poczucie winy oraz bezradność. Dlatego tak znaczące jest to, aby kobieta jak najszybciej porozmawiała ze specjalistą. Inaczej może u pacjentek takich rozwinąć się depresja, zespoły lękowe, czy zespół stresu pourazowego.
Czym są poronienia nawykowe?
Poronienia nawykowe, czyli nawracające dotyczą mniej więcej około 2% kobiet spodziewających się dziecka. O poronieniach nawykowych mówi się wtedy, gdy pojawią się trzy lub więcej następujące po sobie straty wczesnych ciąż. Taki typ poronień to około 5%
z wszystkich strat ciąży. Dotychczasowo przeprowadzone badania wskazały, że przebieg pierwszej ciąży wpływa na przebieg ciąż kolejnych. Wskazane ryzyko kumuluje się na równi ze wzrostem liczby poronień oraz powiązane jest bezpośrednio z wiekiem kobiety.
Sporo kobiet traci też ciążę na samym początku jej trwania. To także nie pozostaje bez znaczenia dla ciąż kolejnych. Trzeba przyznać, że mające charakter nawracający poronienia są wyjątkowo stresujące dla kobiety. Tym bardziej, że równocześnie przyczyna może być trudna do ustalenia albo wynika z kilku czynników. Poza samym profesjonalnym medycznym podejściem liczy się również to, jak kobieta jest traktowana. Diagnoza powinna bazować na dookreśleniu wieku płodu
w chwili jego obumarcia. Priorytetowo powinien też zostać przeprowadzony wnikliwy wywiad ginekologiczno – położniczy. Dzięki temu można bardzo często wyznaczyć,
co odpowiadało za utratę ciąży i podjąć stosowne kroki profilaktyczne, aby zapobiegać dalszym poronieniom.
